Kýranda oturdum hayale daldým
Hayal Dünyasýndan çýkmak mümkünmü
Cebimden kalemi elime adým
Bir þeyler yazmamak acep mümkünmü

Köyden ne insanlar geldi de geçti
Bir çoðu o köyde menzile koþtu
Ýnan ki o günler güzeldi hoþtu
O günleri özlememek mümkünmü

Ömer aða kaç yýl bak esir kaldý
Zeki emmi þiirlerle ün saldý
Babam Bayram yokluk çekerek öldü
O günleri unutmak hiç mümkünmü

Osman emmi yedirirdi yemezdi
Yardým isteyene hayýr demezdi
Hiç kimseyi yarý yolda koymazdý
Bunu bilmiyorum demek mümkünmü

Yakup emmi gofret sakýz satardý
Kerem Ali barakada yatardý
Buruð Ahmet bazen nara atardý
O günleri unutmak hiç mümkünmü

Köyümün insaný yiðitti mertdi
Yoksulluk köyümde büyük bir dertti
Hamza emmi inan oldukça sertti
Tanýyýp bilmemek acep mümkünmü

Harun aða bazen gürledi esti
Fehmi dede bir gün kediyi kesti
Recep aðbey daldan Toloyu astý
O günleri unutmak hiç mümkünmü

Kor Ýseyin orta mehle gülüydü
Karagöz Allah’ýn hoþ bir kuluydu
Mevlüt emiceler hayat doluydu
Eskileri unutmak hiç mümkünmü

Külünk Ahmet penseyle diþ çekerdi
Pireden kýzýnca yorgan yakardý
Hakkýný yemiyek ey at bakardý
Bunu bilmiyorum demek mümkünmü

Molla gilde  Nuri dede var idi
Yetim Mehmet peteklere yar idi
Hemit emmi çoktan Hakka yürüdü
Eskileri unutmak hiç mümkünmü

Cinci Pambuk bacalardan kovardý
Deli Ahmet anamýza söverdi
Þükrü hoca bazen bizi döverdi
O günleri unutmak hiç mümkünmü

Resul der duranýn adý yâd olsun
Ölenlerin hep ruhlarý þad olsun
Mekânlarý cennet, kabri nur dolsun
Ölenleri unutmak hiç mümkünmü

27 MART 2010

  Yiðit lakabýyla anýlýr derler ya. Bende bu þiiri yazarken yiðitleri lakaplarýyla andým. Yakýnlarý alýnmasýnlar hepsinden de özür diliyorum, içimden geldiði gibi yazdým. Ölmüþlerimize rahmet, duranlarýmýza selamet diliyorum. Saðlýcakla kalýn.

Resul KARAKULLUKÇU